NC Pandora { Endding's Part }

เมื่อกลับมาถึงที่ห้องชานยอลก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างแล้วดึงให้แบคฮยอนล้มตัวมานอนข้างๆ กัน

ร่างสูงตะแคงตัว เอื้อมแขนไปโอบกอดแบคฮยอนให้เข้ามาแนบชิดกายไว้.. สัมผัสไออุ่นจากร่างกายของกันและกัน.. ดวงตาเรียวปิดลงเพื่อต้องการจะพักผ่อน แล้วเก็บแรงไว้สำหรับวันพรุ่งนี้..  ทว่า.. อีกคนกลับไม่เป็นแบบนั้นน่ะสิ..

ชานยอลลุกขึ้นนั่งหยิบผ้าที่พับอยู่ปลายเท้าขึ้นมาห่มจนปิดกั้นศีรษะของแบคฮยอนจนหมด จากนั้นก็มุดตัวของเขาเข้าไปในผ้าห่มตาม

“แบคฮยอน.. เล่นกันเถอะ อย่าเพิ่งนอนสิครับ !” ชานยอลพูดแล้วยิ้มยิงฟันให้คนตัวเล็กที่ยังคงหลับตาอยู่.. เสียงเหนื่อยอ่อนตอบกลับมาทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้า

“เล่นอะไรเล่า.. แบคง่วงแล้ว นอนเถอะ”

“โห่ว... งั้นยอลเล่นคนเดียวก็ได้.. แบคอย่ามาว่ายอลทีหลังละกัน”

เมื่อพูดจบ.. เสียงแหบทุ้มก็เงียบสนิท ไม่มีการขยับตัวหรือใดๆ ทั้งสิ้นจนแบคฮยอนเข้าใจว่าชานยอลหลับไปแล้ว.. แต่สักพักคนตัวเล็กก็สัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆ บางอย่างที่เป่ารดหน้า

แบคฮยอนลืมตาขึ้นแล้วก็ต้องตกใจจนสะดุ้งกับสิ่งที่เห็น !

“ช.. ชานยอล อื้อ !” ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรริมฝีปากบางก็ถูกปิดลงเสียก่อน.. ไม่ใช่มือที่ปิด หากแต่เป็นริมฝีปากหยักร้อนของคนตรงหน้าต่างหาก..

ริมฝีปากร้อนเม้มคลึงเบาๆที่ริมฝีปากล่างของแบคฮยอนก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานจากโพลงปากของอีกคนด้วยความโหยหา..

“อ่อยอ่อน ! อื้อ..” แม้มือจะพยายามผลักดัน คำพูดจะบอกให้อีกคนปล่อย แต่เสียงครางเบาๆ ในลำคอแบบนั้นมันหมายถึงอะไร ? ชานยอลเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน...

จังหวะเดียวกันกับที่แบคฮยอนพยายามจะพูด ลิ้นเรียวเล็กนั่นก็ดันมาดุลเบาๆ ที่ลิ้นของชานยอลเข้า.. ร่างสูงจึงฉวยโอกาสเกี่ยวกระหวัดลิ้นนั้นไว้ทันที

“อืออ...” เสียงครางเบาๆ ในลำคอซึ่งบ่งบอกถึงความพอใจ กับการตอบรับสัมผัสที่ชานยอลมอบให้ทำให้ทุกอย่างกำลังจะถลำลึก..   แต่อยู่ดีๆ ชานยอลกลับเป็นฝ่ายผละตัวออกมาเสียก่อน

“แบคฮยอน..”

“?”

“ขอกอดหน่อยนะครับ” ชานยอลเอ่ยคำขอออกมาโดยที่ไม่เหลือทางเลือกให้คนตัวเล็กเลือกได้   แบคฮยอนหน้าขึ้นสีแล้วก้มหน้าลงจนคางชิดอก..

“ปิดไฟก่อนได้มั้ยอ่า ?”

แบคฮยอนตอบเสียงเบา แต่ชานยอลก็ได้ยินมันชัดเจน... ร่างสูงรีบปัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกไปปิดไฟด้วยความเร็ว ก่อนจะโถมตัวลงมาทาบทับแบคฮยอนไว้

ทั้งสองสบตากัน แล้วยิ้มให้กันด้วยความหมายที่สื่อออกมาอย่างชัดเจนทางสายตา

ไม่ต้องพูดคำใดๆ ออกมา ก็รู้ใจกันอยู่แล้วว่า ‘รัก’

ใบหน้าของชานยอลค่อยๆ โน้มลงหาแบคฮยอนอีกครั้ง... ลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดบนใบหน้าหวานทำให้แบคฮยอนต้องหลับตาลงเพื่อรอรับสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า..

ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบเข้าหากันอีกครั้ง.. หากแต่ครั้งนี้เกิดจากความพร้อมใจของทั้งสองฝ่าย..

ความหวานและกลิ่นกายหอมของแบคฮยอนทำให้จิตใจของชานยอลเตลิดเปิดเปิง... อยากจะไล้เล็มไปทั่วทุกสัดส่วนของร่างกายเสียให้ได้ แต่ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปเพราะกลัวว่าจะโดนคนตัวเล็กถีบได้

เมื่อเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากจนพอใจแล้ว ชานยอลก็ผละจูบออกแล้วเลื่อนตัวลงไปไซ้ซอกคอแทน..  เม้มหลายต่อหลายที่จนเกิดสีแดงเข้ม  มือที่เหลืออยู่สองข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่าง.. ชานยอลสอดมือเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของแบคฮยอน  ไล้วนตรงหน้าท้องก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสบริเวณแผ่นอก..

“อ๊ะ ! ช.. ชานยอล”  มืออีกข้างก็ทำหน้าที่ของมันไม่ขาดตกบกพร่อง.. กระดุมเสื้อค่อยๆ ถูกปลดออกทีละเม็ดจนหมด จากนั้นก็ถูกดึงออกไป  ความเย็นจากอากาศภายในตัวบ้านเข้ากระทบกับผิวกายของแบคฮยอนทันที.. ขนอ่อนลุกขึ้น.. แต่ไม่แน่ใจว่าเกิดจากความหนาวหรือเพราะอะไรกันแน่..

“......” ภายในห้องเงียบ.. มีเพียงเสียงครางแผ่วของทั้งสองซึ่งเกิดจากความต้องการ และแรงอารมณ์เท่านั้น..

ริมฝีปากหยักเข้าครอบครองที่ยอดอกของแบคฮยอน.. มือที่ใช้ปลดกระดุมเมื่อครู่สอดไปใต้แผ่นหลังบางแล้วยกขึ้นเพื่อให้อีกคนได้รับสัมผัสอย่างเต็มที่..

“อ๊ะ...” เสียงครางหวานหลุดออกมาจากแบคฮยอน ทำให้ชานยอลต้องคอยข่มอารมณ์หลายต่อหลายครั้ง.. ไม่ให้เขาต้องเผลอข้ามขั้นตอนใดๆ ไปทั้งสิ้น..

ชานยอลเม้มปนออกแรงดูดเบาๆ ที่ยอดอกสีหวานของคนตัวเล็ก   แบคฮยอนแอ่นอกขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อสัมผัสนั้นกำลังทำให้แบคฮยอนอยากจะระเบิดตัวเอง..

รู้สึกดี.. แต่ก็แอบอึดอัดที่ตรงนั้น...

“อ๊า ! ช.. ชานยอล อย่า พ..” พูดไม่ทันจบ  แบคฮยอนก็ต้องเม้มปากเพื่อเก็บเสียงของตนเองไว้ไม่ให้หลุดออกไป.. มือหนาของชานยอลเลื่อนไปสัมผัสกับแก่นกายของแบคฮยอนที่กำลังแข็งตัวผ่านทางกางเกงขาสั้นสีชมพูอ่อนเนื้อบาง..

ไล้วนอยู่สักพักก็นึกรำคาญอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนตัวของคนตัวเล็ก จึงจัดการจับขอบกางเกงเนื้อบางนั่นไว้แล้วกระชากออกไป..

แบคฮยอนหน้าแดง หมายจะเอื้อมมือไปปกปิดไว้ แต่กลับถูกชานยอลคว้าข้อมือไว้เสียก่อน..

ชานยอลขยับตัวขึ้นให้ใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับแบคฮยอน แล้วกดจูบลงไปอีกครั้ง..

ส่วนล่างของร่างกายที่แทรกอยู่กลางหว่างขาของแบคฮยอนขยับเนิบนาบ.. ให้ส่วนนั้นของเขาและแบคฮยอนได้สัมผัสกันผ่านเนื้อผ้า...

“อืออออ...” เสียงครางหลุดออกมาอีกครั้งเมื่อมือหนาเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างกาย   ชานยอลขยับมือขึ้นลงช้าๆ จากนั้นค่อยเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ..

ริมฝีปากผละออกจากกัน จากนั้นชานยอลก็เปลี่ยนไปหายใจรด และไล้เลียที่ใบหูของแบคฮยอนแทน..

สัมผัสหวาบหวามที่ได้รับจากคนตรงหน้าทำให้เสียงครางค่อยๆ ดังขึ้น.. ใบหน้าเชิดขึ้นแล้วเผยอปากเพื่อหอบหายใจออกมา.. มือเรียวเล็กยกขึ้นเหนือศีรษะแล้วจิกหมอนแน่น..

“อ๊ะ.. ช.. ชานยอล อื้อ.. !” ยิ่งได้ยินเสียงหวานครางเรียกชื่อก็ยิ่งอยากจะเข้าไปในร่างกายของอีกคนเสียให้ได้..

ชานยอลเลื่อนใบหน้าลงไปบริเวณส่วนอ่อนไหวของแบคฮยอนซึ่งตอนแรกกำลังถูกมือของเขาปรนเปรออยู่ แต่พอสักพักเขาก็ใช้ปากเข้าครอบครองต่อ..

“อ๊า !” เสียงครางดังขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อได้รับสัมผัสร้อนจากปากของอีกคน..

แบคฮยอนก้มหน้าลงมองศีรษะของชานยอลที่ผงกขึ้นลงกับแก่นกายของเขาแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง เมื่อจู่ๆ ชานยอลก็เหลือบตาขึ้นมามองโดยที่แบคฮยอนไม่ทันได้ตั้งตัว..

ริมฝีปากที่ครอบครองส่วนอ่อนไหวของแบคฮยอนยังคงขยับขึ้นลงเรื่อยๆ แล้วก็เริ่มเร็วขึ้นเมื่อมีมือเรียวของแบคฮยอนสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของเขา

แบคฮยอนเม้มปากแน่น แต่ก็ยังมีเสียงครางหลุดออกมาอยู่บ่อยครั้ง.. จนเมื่อคนตัวเล็กเริ่มรู้สึกอึดอัดถึงที่สุด จึงปล่อยปากแล้วครางออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้อีก

“ช.. ชานยอล ! จะ.. จะไปแล้ว อ๊า!” สิ้นเสียงคราง.. น้ำอุ่นของส่วนอ่อนไหวก็พุ่งเข้าปากของชานยอลเสียหมดทุกหยาดหยด.. ร่างสูงกลืนลงคออย่างไม่นึกรังเกียจแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่กำลังนอนหอบอย่างหมดแรง..

“อยากรู้รสชาติของตัวเองมั้ยแบคฮยอน ?”

“อ..เอ๋ ?”

“หวานนะ” ชานยอลพูดแค่นั้นแล้วเลื่อนตัวขึ้นจูบแบคฮยอน.. กลิ่นคาวที่คละคลุ้งอยู่ในโพรงปากถูกส่งให้อีกคน 

แบคฮยอนเบ้หน้าแล้วนึกแปลกใจที่ชานยอลกลืนมันลงคอเข้าไปได้... ขนาดเป็นของเขาเอง เขายังนึกว่ามันไม่น่ากินเลยด้วยซ้ำ...

เมื่อผละจูบออก.. ชานยอลก็ลุกขึ้นยืนแล้วจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเอง..

ร่างเปลือยเปล่าของชานยอลโถมไปทาบทับแบคฮยอนอีกครั้ง แล้วส่งมือหนาไปคลึงเบาๆ ที่บริเวณช่องทางรักซึ่งไม่ได้มีสิ่งใดบุกรุกมาเป็นเวลาหลายปี..

แต่ก่อนที่บทรักของทั้งคู่จะดำเนินต่อนั้น.....

“ช.. ชานยอล !”

แบคฮยอนตะโกนขึ้น แล้วเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของชานยอลไว้แน่น.. ชานยอลมองหน้าแบคฮยอนด้วยความมึนงง แล้วถึงกับตะลึงเมื่อคำพูดของแบคฮยอนที่เอื้อนเอ่ยออกมาแทบทำให้เขาอยากจะเป็นบ้าไปเสียตอนนี้ !

“ถ้ายอลทำอะไรแบคมากไปกว่านี้ล่ะก็.. แบคจะไม่แต่งงานกับยอลนะ !”

“ท.. ทำไม ?”  แบคฮยอนยังไม่ตอบ.. แต่ค่อยๆ ดึงมือของชานยอลมาจับไว้แล้วบีบเบาๆ

“รอก่อนได้มั้ย...” เสียงขอร้องแผ่วเบา แต่กลับชัดเจนและทำลายความหวังของชานยอลจนหมดสิ้น.. หมดกันชีวิตวัย ( เกือบ ) แก่ของชานยอล.... ( เว่อร์ )

“ทำไมล่ะครับ ?”  ชานยอลถามแล้วค่อยๆ เลื่อนตัวลงมานอนข้างๆ แบคฮยอน พร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง...

“คือ.. ยังไม่พร้อมน่ะ”

“ห๊า !?” ไม่พร้อมอะไรกัน ! ถึงจะห่างหายไป 3 ปี แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคย...  ที่ผ่านมานี่ก็นับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะเห้ย !!

ชยอลไม่เข้าใจ ! อ๊ากกกก !

“ก็เราหมั้นกันแล้วไม่ใช่หรอ อีกไม่นานก็จะแต่งงาน.. แล้วก็ฮันนีมูลไง” แบคฮยอนยิ้มยิงเขี้ยวให้ชานยอล พูดน้ำเสียงอ้อนวอนน้อยๆ ให้อีกคนใจอ่อน  จากนั้นก็ยื่นแขนไปคว้าผ้าห่มที่ล่วงไปบนพื้นตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ขึ้นมาห่มร่างของเขาและชานยอล

“ถ้างั้น.. ขอเป็นคืนแต่งงานได้มั้ย ?”

“ไม่เอาอ่ะ.. แบคอยากให้เป็นวันฮันนีมูลมากกว่า” แบคฮยอนยู่หน้าใส่ แล้วหัวเราะคิกคักด้วยความเขินอายเมื่อต้องบอกเหตุผลจริงๆ ออกไป

“แบคอยากลิ้มรสชาติของคำว่าน้ำผึ้งพระจันทร์น่ะ”

“เอ๋ ?”

“ทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยมีอะไรกันมาก่อน.. แล้วเมื่อถึงเวลานั้นล่ะก็”

“......”

“ยอลจะทำอะไร แบคก็ตามใจทุกอย่างเลย....” พูดจบก็ก้มลงคางชิดอก.. ชานยอลที่ได้ฟังเหตุผลก็ถึงกับตะลึง.. ไม่เคยคิดว่าแบคฮยอนจะพูดมันออกมาได้..

คบกันมาตั้งหลายปี.. นี่พูดเลยว่าเป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนทำให้เขาเขินได้มากขนาดนี้ !

จับฟัดสะเลยดีมั้ย ไอ้ตัวเล็ก !!

“พูดแล้วนะครับ.. ว่าที่ภรรยาของผม”

ชานยอลพูดเสียงอ่อย แล้วเอื้อมมือไปรั้งเอวบางของอีกคนให้เข้ามาแนบชิดกาย.. มือหนายกขึ้นกดศีรษะของแบคฮยอนให้ซุกลงกับแผ่นอกกว้าง..

“แบคฮยอน.. ได้ยินเสียงหัวใจของยอลมั้ยครับ ?”

“อือ.. เต้นแรงมากเลย เป็นอะไรหรือเปล่า ?”

“ยอลไม่ได้เป็นอะไรหรอก.. ที่มันเต้นแรงแบบนี้ก็เป็นเพราะแบคนั่นแหละ..” ชานยอลพูดแล้วหลับตาลง เมื่อความตื่นเต้นเมื่อครู่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนเพลีย

“มันเต้นแรงทุกครั้งที่ยอลได้อยู่ใกล้แบค.. ได้สัมผัส ได้โอบกอดแบคเอาไว้...”

“.......”

“ถ้าเป็นโรคหัวใจ.. ยอลก็คงตายตั้งแต่เด็กแล้ว” คำพูดสองแง่สองง่ามหากแต่มีความหมายในตัวซึ่งแบคฮยอนก็เข้าใจมัน ทำให้เผยยิ้มออกมากับแผ่นอกกว้างที่ตนซุกอยู่   มือเรียวยกขึ้นมาประทับลงบนหน้าอกข้างซ้ายของชานยอล ก่อนที่จะเลื่อนมืออีกข้างของชานยอลให้ขึ้นมาสัมผัสกับบริเวณเดียวกันของตน..

การเคลื่อนไหวที่หน้าอกข้างซ้ายซึ่งเป็นผลมาจากการเต้นแรงของหัวใจทำให้ชานยอลยิ้มออกมา..

“ถ้ายอลตายตอนไหน.. แบคก็คงตายพร้อมยอลนั่นแหละ...”

“ครับ”

“หัวใจของแบคมันแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เวลาที่เราได้อยู่ใกล้ๆ กัน” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มน่ารักให้กับคนรักของตน.. ดวงตาของทั้งคู่สบกันเป็นเวลานาน.. ไม่มีคำพูดใดๆ เอื้อนเอ่ยออกมา...

มือหนายกขึ้นกดศีรษะของแบคฮยอนลงกับแผงอกกว้างอีกครั้ง...

“นอนเถอะครับคนดี.. เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“อือ.. ฝันดีนะฮะ ชากียา”

“ฝันดีเช่นกันครับ”

 กลับไปอ่านต่อได้ที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1017749&chapter=28