แม้จะพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนนี่ยังไงก็ไม่สำเร็จ
เซฮุนยังคงเดินไปแล้วไขกุญแจเข้าไปในบ้านได้อย่างสบายๆ
โดยที่ไม่ปล่อยให้ลู่หานหลุดการกักกุมไปได้
ดิ้นเข้าไปเถอะ
คิดว่าจะหนีไปได้หรือไงกัน ?
“เซฮุน! บอกว่าให้ปล่อยไงเล่า!”
“...”
ยิ่งเซฮุนเงียบ
ลู่หานก็ยิ่งลนลานจนทำอะไรไม่ถูก..
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังบางสัมผัสเข้ากับความนิ่มของเตียง...
นี่มันห้องนอนของลู่หาน..
“ผมไม่เคยขัดในสิ่งที่คุณต้องการ
และครั้งนี้คุณก็เป็นฝ่ายพูดเองว่าจะใช้ร่างกายแลกกับการที่จะให้ผมหายไปจากชีวิตคุณ..
แล้วที่ผมกำลังจะทำมันผิดตรงไหน ?”
“นายไม่มีสิทธิ์นะเซฮุน..
อื้อ!”
แล้วลู่หานก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรออกไปอีกเมื่อเซฮุนกดจูบลงมาอีกครั้ง
ก่อนจะผละออกไป
“ถ้าคุณกัดลิ้นผมอีก
ผมจะไม่เบาแรงกับคุณแน่”
“ป.. ปล่อย!” ยิ่งขัดขืน เซฮุนก็ยิ่งออกแรงกดตัวไม่ให้ร่างบางดิ้นหนีไปไหนได้ ใบหน้าซุกลงกับลำคอระหงส์
เม้มปากดูดเนื้อหวานจนเกิดรอยเข้มสีแดงไปทั่ว
มือเล็กทั้งสองข้างทั้งผลัก
จิก ทึ้งผมของเซฮุนหวังจะให้เจ็บแล้วผละตัวออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ..
ยิ่งลู่หานออกอาการต่อต้านมากเท่าไร ก็เหมือนเป็นการกระตุ้นเซฮุนมากขึ้นเท่านั้น
อยากจะดิ้นรนเอาตัวรอดให้ตัวเองเหนื่อยฟรีก็เชิญ
แต่อย่าหวังว่าเซฮุนจะยอมใจอ่อนแล้วหยุดสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในไม่กี่นาทีข้างหน้า..
ไม่มีทาง! ในเมื่อลู่หานเป็นฝ่ายรับข้อเสนอเอง
แล้วเขาจะกระทำผิดเพี้ยนจากความต้องการของอีกฝ่ายได้ไง จริงไหม ?
ก็แค่ตามใจลู่หานเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาก็แค่นั้น...
เสื้อยืดตัวสีดำถูกถอดแล้วโยนออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
แต่ตอนนี้ที่เซฮุนกำลังเลื่อนตัวลงไปที่แผ่นอกบาง
น้ำตาใสก็เริ่มเอ่อคลอขึ้นที่ม่านตา
ทุกอย่างพร่าเลือนเกินกว่าที่จะมองเห็นอะไรได้ชัดเจน..
แต่สิ่งหนึ่งที่ลู่หานรู้คือ..
ความกลัว
ยามที่ริมฝีปากหยักของคนที่อยู่เบื้องบนประทับลงที่บริเวณไหนมักจะเกิดความเจ็บแสบขึ้นทุกครั้ง..
บ้างก็กัดบ้างก็ขบเม้มจนเป็นรอยแดง..
“ขยะแขยง..”
“...”
“นายมันน่าขยะแขยงที่สุด!”
ขยะแขยงงั้นหรอ ? หึ!
เซฮุนยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
แล้วเลื่อนมือต่ำลงไปจนถึงขอบกางเกงของร่างบางที่อยู่ภายใต้อาณัติ ก่อนจะดึงออกไปโดยที่ไม่ได้ฟังเสียงร้องห้ามของลู่หานเลยแม้แต่น้อย
“เซฮุน! อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!!”
แม้จะพยายามกระเถิบตัวหนีเพื่อให้หลุดพ้นแต่ก็ไร้ซึ่งหนทางจะไปเมื่อมือหนาของเซฮุนเลื่อนมาคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้างแล้วกดลงกับเตียง
จากนั้นเจ้าตัวก็เลื่อนตัวต่ำลงไปจนกระทั่งเห็นแกนกายเล็ก
ลู่หานสวยราวกับผู้หญิง..
ผิวขาวเนียนละเอียดลื่นมือยามที่เขาสัมผัส กลิ่นกายหอมๆ
ทำให้เขานึกอยากจะกลืนกินอยู่หลายต่อหลายครั้ง
ถ้าทุกอย่างมันเกิดขึ้นด้วยความรักก็คงดี...
“หึ..” เสียงหัวเราะแผ่วในลำคอ
ดวงตากลมโตปิดลงเพื่อซ่อนหยาดน้ำใสที่เอ่อล้น
กัดฟันแล้วเอ่ยพูดคำที่แสนจะทำร้ายจิตใจ..
“อยากจะทำอะไรก็ทำ...”
“...”
“แต่รู้ไว้เถอะว่าหลังจากวินาทีนี้ไป...”
“นายคือคนที่ฉันเกลียดมากที่สุด..
โอเซฮุน!”
ไม่ว่าทำอะไรลู่หานก็เกลียดเขาอยู่แล้ว...
ต่อให้ทำดีมากแค่ไหน ลู่หานก็ไม่เคยเห็นว่าเขาเป็นคนดีหรอกจริงไหม ?
ริมฝีปากหยักเริ่มหยอกล้อกับของหวานตรงหน้า สัมผัสร้อนชื้นที่สัมผัสกับของหวงทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยง ขนอ่อนตามกายลุกชันไปทั่ว...
คำว่าเกลียดไม่ได้ทำให้เซฮุนคิดจะหยุดการกระทำพวกนี้ได้เลยจริงๆ
“อือ...”
แม้จะพยายามกลั้นเสียงถึงขนาดไหน
แต่เมื่อแกนกายสัมผัสได้ถึงความร้อนอุ่นของโพลงปากที่เริ่มครอบครองก็ต้องครางแผ่วออกมาอยู่ดี.. ฟันขาวกัดเม้มริมฝีปากสีหวาน
พยายามถึงที่สุดไม่ให้หลุดเสียงออกมา แต่สุดท้ายก็แพ้ทางอยู่ดีเมื่อเซฮุนเริ่มเร่งจังหวะการรูดรั้งให้เร็วขึ้น
ดวงตาคมซ้อนขึ้นมองใบหน้าลู่หาน
ละมือออกจากการกักกุมข้อมือเล็กแล้วใช้นิ้วดุลดันเข้าที่ริมฝีปากแทนก่อนจะผละออกจากของหวานที่เล่นอยู่แล้วสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ผมไม่ชอบกินเลือดที่ปากคุณสักเท่าไรหรอกนะ..
ถ้าไม่อยากให้ผมได้ยินเสียงหวานๆ ของคุณจนต้องรีบลงมือล่ะก็..
กัดนิ้วของผมแทนไปก่อนก็แล้วกัน”
“อ.. อื้อ!”
แล้วจังหวะที่ลู่หานจะเปิดปากด่าทอเซฮุนนั้นเอง ร่างสูงก็เลื่อนตัวขึ้นไปแล้วประกบปากปิดทันที
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพลงปากโดยไร้ซึ่งอุปสรรค
พยายามจะหยอกล้อกับลิ้นเรียวที่หลบอยู่ลึก
และในที่สุดก็ทำสำเร็จเมื่อนิ้วมืออีกข้างที่ว่างเลื่อนต่ำไปสะกิดเบาๆ
ที่ยอดอกสีสวย จนลู่หานหลุดครางอื้ออึงในลำคอ
เซฮุนกำลังทำลายลู่หานด้วยความป่าเถื่อน..
สัมผัสหยาบคายที่ได้รับไม่ได้ทำให้ลู่หานรู้สึกรังเกียจไปสะหมด
เมื่อบางครั้งเซฮุนก็ส่งต่อความอ่อนโยนมาให้...
จะทำร้าย
หรือจะถนุถนอมก็เอาให้แน่...
“อืมม...” เสียงครางขรมในลำคอก่อนจะผละออกแล้วเลื่อนตัวต่ำลงไปอีกครั้ง
สูดดมกลิ่นกายหอมไปทั่วทั้งตัว สลับกับดูดเม้มไปทั่วร่าง...
ลู่หานมองตามไปก็เห็นแค่ใบหน้าของอีกคนที่เริ่มเข้าใกล้กับแกนกายอีกครั้ง ส่วนมืออีกข้าง..
“เซฮุนอย่า...”
ก้านนิ้วยาวเริ่มคลึงที่ปากทางสีชมพูอ่อนจนลู่หานต้องร้องห้ามออกมาด้วยเสียงสั่นพร่า
ไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่นอน...
“คุณมีสิทธิ์ ?”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์? ในเมื่อร่างกายนี้เป็นของฉัน ส่วนนาย...”
“...”
“นายก็แค่คนอื่นที่บังเอิญ
ฮึก.. รู้จักกับฉัน”
เสียงสะอื้นแผ่วพร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหลทำให้เซฮุนชะงักค้าง..
มือข้างที่เตรียมจะสร้างความจำปวดให้กับร่างบางเป็นอันต้องถอยกลับไปเมื่อเป็นครั้งแรกที่ลู่หานเสียน้ำตาต่อหน้าเขา...
เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่โยนออกไปที่มุมใดมุมหนึ่งของมุมห้องก่อนจะดึงผ้าห่มที่พับอยู่ปลายที่นอนขึ้นมาปกคลุมร่างสองร่างเอาไว้ มือหนาเอื้อมไปรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด
ตะแคงตัวเข้าหากันแล้วกดศีรษะเล็กให้ซุกลงกับแผ่นอกกว้าง
“ผมขอโทษ”
“ฉันเกลียด ฮึก! เกลียดนายที่สุดเลย”
น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดสาย
มือเล็กทุบตีบนหน้าอกหลายต่อหลายครั้งเพื่อระบายความรู้สึกโมโห ผิดหวัง
และเสียใจ..
แต่คำพูดถัดมาก็เหมือนเป็นเชือกพันธนาการรัดข้อมือทั้งสองข้างไว้ให้หยุดนิ่ง
“ผมรักคุณ”
“...”
“ตั้งแต่ตอนไหนหรือว่ามากมายสักเท่าไรคุณคงไม่ต้องรับฟังหรอก
ในเมื่อครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้เจอผมแล้ว...”
“...”
“คืนนี้ให้ผมอยู่กับคุณเถอะนะ
ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรไปมากกว่านอนกอดแล้วจริงๆ”
ลู่หานไม่ปฏิเสธหรือกล่าวอนุญาต
แต่แขนเรียวส่งไปโอบรอบเอวสอบแล้วหลับตาลงพลางขยับกายเข้าใกล้ให้แนบชิดมากกว่าเดิม
ร่างบางในอ้อมกอดยังคงสะอื้นอยู่น้อยๆ
แม้น้ำตาจะหลุดไหลไปแล้ว
เซฮุนก้มหน้ามองถึงได้รู้ว่าลู่หานได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเป็นที่เรียบร้อย
หึ..
ตอนหลับกับตอนตื่นนี่อย่างกับคนละคน ดูไม่มีพิษมีภัย แถมยังเหมือนเด็กน้อยด้วยซ้ำ
มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยปอยผมที่หล่นมาปิดหน้าออกอย่างเบามือ
สำรวจใบหน้าหวานที่กำลังหลับฝันดีด้วยแววตาเรียบเฉยอย่างที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขา..
แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่าแท้จริงแล้วภายใต้ผืนทะเลที่สงบนิ่ง
อาจจะมีพายุซ่อนอยู่ก็เป็นได้
ความวูบไหวมันถูกความเย็นชากลบจนมิด
แทบไม่มีออกมาให้ใครได้สังเกตเห็น...
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ
ต่อจากนี้ไป คุณจะไม่มีผมคอยกวนใจอีกแล้ว...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น