“นอนใกล้ขนาดนี้เดี๋ยวอึดอัดนะแบคฮยอน”
“ไม่หรอกฮะ
แบคฮยอนอยากอยู่ใกล้ๆ พี่ชานยอล..”
“...”
“อยากให้... พี่ชานยอลกอด”
พูดอย่างเดียวก็ได้ครับ
ไม่ต้องซ้อนตาขึ้นมามองกันอย่างนี้..
ไม่รู้ว่าความง่วงจะทำให้เบลอหรืออะไร
แต่เขาเห็นว่าใบหน้าของแบคฮยอนกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
ใกล้จนเขาเองสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่กระทบบนใบหน้า
“บ.. แบคฮยอน อือ..”
ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ
แบคฮยอนก็ประทับริมฝีปากลงมา
ไม่ได้มีการปลุกเร้าให้ชานยอลเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัส
แต่มันกลับทำให้หัวใจแกร่งถึงกับเต้นแรงผิดจังหวะ
แบคฮยอนไม่เคยเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน...
คุณแม่ตัวเล็กผละตัวออกไปอย่างอ้อยอิง
แต่ไม่ยอมหันหน้าหนีไปไหน เอาแต่จ้องหน้าชานยอลอยู่อย่างนั้น
ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำเอาว่าที่คุณพ่อถึงกับสะอึก
“กอดแบคฮยอนได้มั้ยฮะ
พี่ชานยอล ?”
“...”
ในเมื่อไม่มีคำตอบจากว่าที่คุณพ่อ
แบคฮยอนถึงได้ประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
ถ้าอยู่เฉยๆ ชานยอลก็คงจะพอเก็บความรู้สึกของตัวเองไหว แต่ว่า.. ลิ้นเล็กๆ
ที่ไล้เลียริมฝีปากเขาอย่างเอาใจนี่สิ มันกำลังทำให้เขาไม่อยากทนเอาสะเลย...
แบคฮยอนท้องอยู่นะ..
ใจเย็นไว้ชานยอล!
ได้แต่บอกตัวเองในใจอยู่อย่างนั้น
แล้วหลับตาลงเพื่อไม่ให้เห็นใบหน้าหวานๆ ที่กำลังหลับตาพริ้ม
เม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้แบคฮยอนได้ปลุกเร้าเขาไปมากกว่านี้
เพราะแค่นี้ก็เกินจะทนแล้ว...
“พี่ชานยอล?”
มือหนาที่ดันไหล่ออกทำให้แบคฮยอนเอ่ยเรียกด้วยความสงสัย..
หรือว่าชานยอลจะรังเกียจ ?
“นอนเถอะ.. พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานนะแบคฮยอน”
“พี่ชานยอลฮะ” คุณแม่เรียกเสียงแผ่ว
เลื่อนมือต่ำไปโดนจุดสำคัญที่กำลังแข็งขืนขึ้นตามแรงอารมณ์ที่มีในตอนนี้..
“รังเกียจแบคฮยอนหรอ ?”
ไม่ได้รังเกียจครับ
แต่ไม่อยากทำคนท้อง ฮือ...
“ไม่อยากกอดแบคฮยอนหรอฮะ
?”
ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เขาเพียงแค่เอื้อมมือไปโอบแผ่นหลังของแบคฮยอนไว้แล้วดันเข้ามาให้แนบชิดมากกว่าเดิมก่อนจะเป็นฝ่ายที่ประทับริมฝีปากลงไปบ้าง ส่งลิ้นร้อนเข้าไปเชยชิมความหวานจากคุณแม่ตัวน้อย
โดยที่แบคฮยอนเองก็ให้ความร่วมมืออย่างดี
แบคฮยอนทำให้ว่าที่คุณพ่อไม่อยากจะทน...
“อืออ...” ส่งเสียงครางสั่นในลำคอ
บ่งบอกให้ว่าที่คุณพ่อได้รับรู้ว่าคุณแม่ตัวน้อยกำลังรู้สึกอย่างไรกับสัมผัสที่ชานยอลมอบให้
ริมฝีปากผละออกแล้วเลื่อนตัวต่ำไปซุกซนอยู่กับบริเวณลำคอขาวของคุณแม่ตัวน้อยของเขา
ที่ตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นจอมยั่วไปสะแล้ว..
ขบเม้มอยู่หลายที่จนเกิดรอยแดงเพื่อบ่งบอกถึงความเป็นเจ้าของก่อนจะดันให้แบคฮยอนนอนหงาย
แล้วเขาก็ตามไปคร่อมไว้โดยใช้สองแขนยันตัวไม่ให้ไปทาบทับคนท้องภายใต้อาณัติ
“ทำไมถึงได้ซนขนาดนี้นะ”
“แบคฮยอนไม่ได้ซนสักหน่อยฮะ
ก็แค่อยากให้พี่ชานยอล.. กอด”
หมดสิ้นแล้วความอดทนที่เขามีมาหลายเดือน ใบหน้าคมยื่นเข้าไปจุมพิตคุณแม่ตัวน้อยของเขา
บดขยี้ร้อนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่นจนแบคฮยอนหลุดครางออกมาแล้วเผลอโอบรอบคอของชานยอลไว้
อยากให้เขากอด..
อยากให้เขายืนยันความเป็นเจ้าของ
“กอดแบคฮยอนนะฮะพี่ชานยอล..”
“ครับ...”
คำตอบรับแผ่วเบา
แต่กลับชัดเจนเสียจนคนที่ขอที่เขากอดเป็นฝ่ายหน้าแดงเอง
ชานยอลเลื่อนตัวต่ำลงไป
เลิกชายเสื้อตัวใหญ่ของเขาที่แบคฮยอนชอบใส่นอนขึ้นแล้วดึงกางเกงขาสั้นกับชั้นในออกไป
ลิ้นร้อนแตะที่ปลายมนเบาๆ
ก่อนจะเริ่มละเลงเพลงรักด้วยการครอบคลุมทั้งหมดด้วยปากของเขา
โอบอุ้มส่วนนั้นอย่างอ่อนโยน
และไล้เลียเพื่อให้คนรักพอใจ.. มีความสุขกับสิ่งที่ทำให้
ร่างทั้งร่างกระตุกเป็นบางครั้งเวลาที่ชานยอลแกล้งขบเม้มและรูดรั้งเร็วเกินไป ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น
แต่ก็ไม่อาจเก็บเสียงหวานเอาไว้ได้
“อะ.. พ.. พี่ชาน
อื้อ..” ครางไม่ได้ศัพท์เมื่อชานยอลเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
จนกระทั่งความสุขมาจ่ออยู่ที่ปลาย ก่อนที่แบคฮยอนจะปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด แล้วว่าที่คุณพ่อก็กลืนลงไปอย่างไม่นึกรังเกียจ
กางเกงที่วางไว้ข้างกายถูกชานยอลหยิบมาสวมใส่ให้แบคฮยอนดังเดิม
ส่วนตัวเขาก็ลุกขึ้นจากเตียง ทว่ากลับโดนมือเล็กคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“พ.. พี่ชานยอล
ไปไหนฮะ?”
“พี่ว่าจะกลับไปนอนห้องตัวเองน่ะ..
นอนเถอะครับคนดี”
ชานยอลก้มประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนแล้วเตรียมจะเดินออกไปอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าแบคฮยอนก็ยังไม่ยอมอยู่ดี
“นอนด้วยกันเถอะฮะ
แบคฮยอนไม่อยากอยู่คนเดียว”
“แบคฮยอน...”
“ฮะ ?”
“เดี๋ยวพี่กลับมานะ..”
ขอเวลาสักพักให้เขาได้จัดการตัวเองก่อนแล้วเขาจะกลับมา...
พูดเพียงแค่นั้นแบคฮยอนก็ยอมปล่อยมือออกแล้วตะแคงตัวไปอีกข้าง นั่นคือ.. อนุญาตแล้วใช่มั้ย ?
ชานยอลเดินไปเข้าห้องตัวเอง พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ
เพื่อให้หัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะได้เข้าสู่ภาวะปกติ
เขาต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนในการอยู่ใกล้ๆ
คุณแม่ตัวน้อยของเขา
เขาจะต้องคอยเสมองไปทางอื่นทุกครั้งที่แบคฮยอนใส่กางเกงขาสั้นภายใต้เสื้อตัวใหญ่โคร่ง เขาต้องข่มตาให้หลับได้ในทุกๆ คืนที่ได้นอนกอดแบคฮยอน
แล้วผลสุดท้ายมันก็เป็นแบบนี้ทุกที
เขาต้องช่วยตัวเองตลอด...
___________
กลับไปเม้นและอ่านต่อที่
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1060119&chapter=30 นะฮ๊าบบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น