พูดจบริมฝีปากร้อนก็เข้าครอบครองริมฝีปากบางของแบคฮยอน
กลิ่นของแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งถูกส่งต่อให้ร่างบางเมื่อลิ้นร้อนแทรกเข้าไปภายในโพลงปากหวาน
รสชาติขมเฝื่อนยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้นจนทำให้อีกคนเริ่มสมองพร่าเลือนไปกับรสชาตินั้น
“อื้อ !” ร้องอื้ออึงในลำคอเมื่อมือหนาเริ่มเลื่อนเข้ามาภายใต้เสื้อยืดสีขาวที่แบคฮยอนสวมใส่อยู่ ดวงตาเรียวเบิกกว้างแล้วพยายามที่จะผลักดันอีกคนให้ออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ
หลังจากที่เก็บเกี่ยวความหวานจากลิ้นร้อนนั้นพอใจแล้วก็ผละจูบออกแล้วเลื่อนไปซุกที่ซอกคอขาวของแบคฮยอน ขบเม้มแรงๆ
หลายที่จนเกิดสีแดงเข้มไปรอบลำคอระหงส์
“พ.. พี่ชานยอล หยุดเถอะฮะ !” พยายามที่จะขอร้องให้ชานยอลหยุดการกระทำนี้ก่อนที่มันจะเกินเลยไป แต่ชานยอลก็ไม่ได้ทำตามในสิ่งที่แบคฮยอนร้องขอเลยแม้แต่น้อย มือหนายกขึ้นมาปิดปากของแบคฮยอนไม่ให้เอ่ยเสียงอะไรออกมาให้รำคาญใจ
“อื้อ.. อื้อ !!” ร้องตะโกนในลำคอเมื่อมือหนากำลังจะพยายามถอดเสื้อของแบคฮยอนออก แม้จะพยายามผลักไสให้อีกคนลุกออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จสักที จนในที่สุดแบคฮยอนก็คิดหาทางออกได้..
“โอ๊ย ! แบคฮยอน !” ฟันขาวกัดเข้ากับมือของชานยอลที่ปิดปากไว้อย่างแรง จนชานยอลสะดุ้งรีบชักมือกลับมาด้วยความเจ็บ แบคฮยอนอาศัยจังหวะนั้นผลักตัวชานยอลให้ล้มไปนอนที่เตียงแล้วรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อที่จะออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่ชานยอลเร็วกว่า...
“อ๊ะ ! ปล่อยแบคฮยอนนะฮะพี่ชานยอล !” มือหนาคว้าที่มือเล็กของแบคฮยอนไว้ แล้วบีบอย่างเต็มแรงไม่ให้อีกคนสะบัดออกได้สำเร็จ ก่อนจะใช้มืออีกข้างคว้าเข้าที่ไหล่บางแล้วเหวี่ยงให้แบคฮยอนล้มไปนอนที่พื้นกระเบื้อง
“โอ๊ย !” ร้องออกมาพร้อมกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับพื้นอย่างจังจนคาดว่าภายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าคงจะช้ำแน่นอน
“หึ ! กูก็ลืมไปว่ามึงชอบความรุนแรง” ร่างสูงแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับทาบทับลงมาบนร่างของแบคฮยอนอีกครั้ง มือหนาทั้งสองข้างจับตรึงข้อมือเล็กไว้เหนือศีรษะ แล้วซุกใบหน้าไปกับซอกคอขาวอีกครั้ง
“ฮึก.. อย่านะพี่ชานยอล” น้ำตาใสไหลรินออกมาจากดวงตาเมื่อเสื้อยืดที่สวมใส่อยู่ถูกกระชากจนขาดวิ่น ความเจ็บแสบที่เกิดจากเนื้อผ้าบาดเข้ากับผิวหนังทำให้แบคฮยอนหวาดกลัวกับการกระทำของคนที่เคยรัก...
“ป.. ปล่อย !” ร่างบางพยายามต่อต้านอย่างถึงที่สุด เมื่อริมฝีปากหยักดูดเม้มที่คอจนขึ้นสีแดงเข้มทั่วทุกพื้นที่ ใบหน้าน่ารักพยายามส่ายไปมาจนศีรษะกระแทกเข้ากับพื้นหลายต่อหลายครั้ง
“อยู่เฉยๆ ได้ไหม !?”
“พี่ชานยอลปล่อยแบคฮยอนเถอะฮะ ฮือ..” พยายามร้องขออีกคนที่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างบาง น้ำตาใสไหลรินออกมาไม่ขาดสายจนชานยอลนึกสมเพซตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง คนเมาย่อมไร้สติสัมปชัญญะ ไม่รู้หรอกว่าสิ่งใดถูกหรือสิ่งใดผิด...
“กูมันน่ารังเกียจมากเลยหรือไงแบคฮยอน ?”
“ฮึก...”
“ในเมื่อมึงรังเกียจกูมากนัก กูก็จะทำให้มึงต้องเป็นของของคนที่น่ารังเกียจอย่างกูเนี่ยแหละ !”
“ไม่นะ พี่ชาน.. อื้อ !” ไม่ทันได้พูดจบริมฝีปากหวานก็ถูกบดเบียดเสียก่อน ลิ้นร้อนไล้เลียไปตามไรฟันแล้วแทรกไปหยอกล้อกับลิ้นเรียวอีกครั้ง ความหอมหวานจากกลิ่นช็อกโกแลตที่แบคฮยอนเพิ่งทานเข้าไปกำลังทำให้ชานยอลห้ามตัวเองไม่ได้
ความรู้สึกโกรธ เสียใจ มันกำลังทำให้เขารู้สึกแย่อย่างถึงที่สุด แต่เมื่อได้ลิ้มลองกับความหวานของคนที่ตนกำลังทำร้ายอยู่นั้น มันเหมือนเป็นการปลอบโยนหัวใจของเขาให้แข็งแรงขึ้น...
ได้ทำร้ายคนที่เกลียด มันเป็นเรื่องที่สนุกน่าดู !
“อื้อ... !” ตรงข้ามกับอีกคนที่พยายามจะผลักไสอย่างถึงที่สุด ทุกสัมผัสที่ชานยอลมอบให้ก็เหมือนกับกำลังจะฆ่าแบคฮยอนทางอ้อม มันช่างป่าเถื่อน และโหดร้ายเกินกว่าที่จะรับได้... แม้ว่าจะพยายามดิ้นหนี หรือน้ำตาจะรินไหลออกมามากสักแค่ไหนก็ไม่ได้สร้างความสงสารให้กับชานยอลได้เลยซักนิด !
คนใจร้าย...
“ฮึก.. พี่ชานยอลปล่อยแบคฮยอนเถอะฮะ ฮืออ...” พยายามร้องขออีกคนเมื่อผละจูบออกไปแล้ว ชานยอลไม่ได้สนใจคำเรียกร้องของแบคฮยอนแม้แต่น้อย ร่างสูงหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วกระชากให้คนตัวเล็กยืนขึ้นมาด้วยกอดจะใช้แขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้แล้วซุกใบหน้าลงกับลำคอระหงส์
แบคฮยอนถูกดันให้เดินมาจนถึงเตียงกว้าง ไม่นานก็ถูกผลักออกมาจากอ้อมกอดให้นอนลงบนนั้นแล้วตามมาด้วยร่างสูงที่ตามมาทาบทับไว้
หากทุกอย่างมันเกิดจากความรักก็คงจะรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอยู่ไม่น้อย... แต่สำหรับชานยอลกับแบคฮยอนมันไม่ใช่ ทุกสัมผัสมันสอดแทรกไปด้วยความเกลียดชังและความเสียใจ ! รสชาติของมันขมราวกับดาร์กช็อกโกแลต... ที่แบคฮยอนไม่ชอบเลยซักนิดเดียว
“อ๊ะ... พี่ชานยอล !” สัมผัสชื้นบนยอดอกสีชมพูหวานทำให้ร่างบางเผลอสะดุ้งสุดตัว ขนอ่อนตามตัวลุกชันอย่างห้ามไม่ได้
“หึ...” หัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ เมื่อเงยหน้าไปแล้วเห็นว่าดวงตาเรียวเล็กกำลังหลับปี๋อย่างหวาดกลัว ชานยอลขยับตัวขึ้นนั่งแล้วถอดเข็มขัดออก จากนั้นก็ใช้เข็มขัดเส้นนั้นไปมัดข้อมือทั้งสองข้างของแบคฮยอนไว้แทน
คนตัวเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกพันธนาการไว้แบบนี้ ก็เท่ากับว่าตอนนี้สิ่งที่พอจะให้ร่างบางเอาตัวรอดได้ก็มีแค่ขาทั้งสองข้างเท่านั้น แต่ทุกอย่างที่แบคฮยอนคิด ไม่ได้สมหวังเสมอไป...
ชานยอลถอดกางเกงยีนต์ของเขาออกแล้วตามด้วยชั้นในที่สวมใส่อยู่ เผยแท่งร้อนที่กำลังแข็งตัวแล้วต้องการการปลดปล่อยอย่างเต็มที่ ก่อนจะตามมาดึงกางเกงชุดนอนของแบคฮยอนออกไปเช่นกัน จนทำให้ตอนนี้ทั้งสองร่างที่อยู่บนเตียงเปลือยเปล่า... ไร้ซึ่งอาภรณ์ปิดกลั้น
“ฮึก...” คนตัวเล็กหลับตาลงเพื่อยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้... นี่น่ะเหรอผลตอบแทนจากความรักที่แบคฮยอนมีให้ ฆ่าแบคฮยอนเลยเถอะถ้าจะทำร้ายทั้งหัวใจและร่างกายกันมากถึงขนาดนี้
เมื่อรู้ว่าหมดหนทางที่จะเอาตัวรอดอีกต่อไปแล้วจึงยอมอยู่นิ่งๆ เพื่อให้ชานยอลได้ทำร้ายร่างกายตัวเองให้เต็มที่ จะย่ำยีกันอย่างไรก็ตามแต่ที่อีกคนต้องการ... แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว จะไม่มีแบคฮยอนที่รักชานยอลอีกแล้ว....
“เหอะ ! หยุดดิ้นนี่คือยอมแล้วหรือไง ?” ชานยอลถามออกมาเมื่อเห็นว่าร่างบางหยุดขัดขืน ความจริงแล้วชานยอลก็ไม่ได้ต้องการให้มันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ แต่เป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ปนกับความรู้สึกภายในจิตใจมันกำลังทำให้เขาขาดสติ แล้วการที่แบคฮยอนยังขัดขืน ดื้อกับเขามันก็เหมือนเป็นการกระตุ้นไปในตัว !
“ฮึก...” แบคฮยอนไม่ตอบอะไร มีเพียงแค่เสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาเท่านั้น
จู่ๆ ภาพในตอนที่ชีวิตของชานยอลกำลังแย่อย่างถึงที่สุดก็ผุดขึ้นมาในความคิด ไม่รู้เป็นเพราะอะไร... ทุกครั้งที่เห็นแบคฮยอนร้องไห้มันเหมือนกับการเห็นตัวเองในอดีต
ชานยอลเคยร้องไห้ในวันที่พ่อแม่ต้องมาทะเลาะกันในวันที่บริษัทล้มละลาย และวันที่ชานยอลต้องสูญเสียท่านทั้งสองไปในเวลาใกล้เคียงกัน... เขาท้อแท้ ไม่เหลืออะไรแล้วที่จะเป็นกำลังใจในการดำเนินชีวิตนอกจากความเคียดแค้น ชานยอลนำความรู้สึกนั้นมาเป็นแรงผลักดันทำให้ชีวิตได้เริ่มต้นใหม่ด้วยการไปกู้หนี้ยืมสินเขามาเป็นต้นทุนในการฟื้นฟูบริษัทใหม่ขึ้นมาแล้วมันก็สำเร็จ จากนั้นก็ให้บริษัทบยอนได้รับบทเรียนที่สาสมด้วยการส่งหนอนบ่อนไส้เข้าไปก็แค่นั้น....
แต่มันยังไม่สาแก่ใจ ! แบคฮยอนใช้ชีวิตด้วยความยากจนแต่กลับมีรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้อยู่กับครอบครัว ช่างแตกต่างกับเขา... อยู่บนกองเงินกองทองแต่ก็ไร้ซึ่งความสุข !
“กูเกลียดมึง...”
“ฮือ...”
“มึงได้ยินไหมแบคฮยอน ! ได้ยินไหมว่ากูเกลียดมึง !!”
ยิ่งเกลียดก็ยิ่งอยากทำร้าย... ชานยอลจับตัวแบคฮยอนให้คว่ำลงกับเตียงแล้วกัดไปตามไหล่บางหลายที่จนแบคฮยอนสะดุ้งด้วยความเจ็บ
เจ็บที่หัวใจเมื่อได้ยินคำว่าเกลียด... เจ็บที่ร่างกายเมื่อต้องโดนทำร้าย
“รังเกียจกูมาก ก็เป็นของกูเถอะแบคฮยอน !” พูดจบก็ประคองแก่นกายไว้ในมือ แล้วไปจ่อที่ช่องทางรักสีชมพูของแบคฮยอน คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนที่จะหนีอีกครั้งเมื่อรับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะเข้ามาในกาย แต่มันก็ช้าไป...
ชานยอลสอดใส่แก่นกายของเขาเข้าไปโดยไม่ได้คิดจะเปิดทางแม้แต่น้อย ช่องทางรักถูกฉีกขาดจนเลือดสีแดงสดค่อย ๆไหลย้อนออกมาแล้วเปื้อนบนที่นอนสีขาวสะอาด
“อ๊า ! ฮึก.. เจ็บๆ !” ร่างบางดิ้นเร่ากับสิ่งที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย นิ้วมือจิกเข้ากับมือเล็กจนเลือดซิบ ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกหวาบหวิวหรือรู้สึกดีอย่างที่เคยได้ยิน มีเพียงแค่ความเจ็บและทรมานเท่านั้นที่ตอนนี้แบคฮยอนกำลังได้รับ
“อื้มมม...” ใบหน้าคมคายเหยเกไปเล็กน้อยเมื่อช่องทางของแบคฮยอนกำลังตอดรัดส่วนนั้นจนอึดอัด ความคับแคบภายในทำให้ชานยอลไม่สามารถขยับตัวได้
“ออกไป ฮึก... เอามันออกไป” ร่างบางพยายามร้องขอ แม้ว่าตอนนี้จะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงไปแล้วก็ตาม ดวงตาแดงกล่ำที่ยังคงมีน้ำตารินไหลออกมาตลอดเวลาพยายามซ้อนกลับมามองคนที่คร่อมอยู่ข้างหลังในตอนนี้
“ปล่อยแบคฮยอน ฮึก... อื้อ !” ชานยอลขยับตัวจนร่างบางสะดุ้งเฮือก ใบหน้าเล็กซุกลงกับหมอนแล้วร้องออกมาด้วยความทรมานอย่างถึงที่สุด หวังซักนิดว่าจะได้รับความปราณีจากคนที่ทารุณอยู่บ้าง
แต่มันก็แค่ความหวังลมๆแล้งๆ จากคนใจร้ายแบบนี้...
ชานยอลค่อยๆ ขยับตัวเนิบนาบเพื่อให้อีกคนปรับตัว แต่เมื่อความอดทนของเขาขาดสะบั้นลงจังหวะก็แปรเปลี่ยนไปทันที มือหนาเลื่อนไปจับที่เอวคอดไว้มั่นแล้วขยับกายถี่รัวจนอีกคนร้องครวญครางออกมาไม่เป็นภาษา แม้ว่าความเจ็บจะเริ่มจางหายไป แต่ความทรมานกลับเด่นชัดในหัวใจ
“ฮืออ..” น้ำตายังคงไหลรินออกมาตลอดเวลาที่โดนกระแทกกระทั้น รู้สึกสมเพซตัวเองที่ต้องมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของคนคนนี้ ไม่ใช่ว่ารังเกียจกับสัมผัสที่ชานยอลมอบให้ เพียงแต่มันไม่ได้เกิดขึ้นจากความเต็มใจ...
ชานยอลเริ่มขยับตัวเร็วขึ้นแล้วแช่ค้างไว้สักพักเมื่อถึงปลายทาง น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนออกมาจากช่องทางรักมาเปื้อนสะโพกเล็ก ก่อนที่ชานยอลจะถอนกายออกไปนอนข้างๆ
ชานยอลดันให้แบคฮยอนนอนตะแครงไปอีกทางแล้วเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดที่รัดข้อมือออกให้
“จะไปไหนก็ไป"
“ฮึก..”
“กูบอกว่าจะไปไหนก็ไป !”ตะคอกใส่จนอีกคนตกใจแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง กัดฟันข่มความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังก้มลงเก็บกางเกงชุดนอนที่กองอยู่ที่พื้นมาสวมใส่แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องเพราะกลัวว่าตัวเองจะมาทำตัวน่าสมเพซให้เขาเห็นอีก
กลับไปอ่านต่อและเม้นที่ http://my.dek-d.com/09061996/writer/viewlongc.php?id=1060119&chapter=7
