มาสเตอร์หนุ่มเหวี่ยงตัวแบคฮยอนให้ไปนอนอยู่บนเตียง
จากนั้นไม่ถึงเสี้ยววินาทีน้ำหนักตัวทั้งหมดก็ถูกทิ้งไว้บนตัวของแบคฮยอน
“ป.. ปล่อยผมนะ !”
เสียงร้องขอไม่ได้ถูกให้ความสนใจ
ชานยอลดึงเนคไทค์ที่คอของเขาออกมาแล้วย้ายตำแหน่งมันไปผูกไว้ที่ข้อมือทั้งสองข้างของแบคฮยอนแทน
“ไม่.. ไม่.. ชานยอล
ได้โปรด”
“ใจเย็นเด็กน้อย..
ฉันไม่ทำนายจนตายหรอก”
ใบหน้าคมคายซุกลงที่ซอกคอขาว แบคฮยอนหลับตาปี๋
พยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็เหมือนเป็นการโหมพัดไฟที่กำลังร้อนให้ลุกฮือขึ้นมามากกว่าเดิม
ชานยอลเม้มดูดเนื้อขาวสร้างรอยแล้วยังฝังคมเขี้ยวจนคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บและพอจะเดาได้ไม่ยากว่าชานยอลจะทำแบบนี้อีกซักกี่ครั้งบนร่างกายของเขา
แบคฮยอนอ่อนระทวยไปทั้งกาย รู้สึกภายในมันร้อนไปหมด.. ร้อนจนทรมาน
ทุรนทุรายเพราะเกิดจากความต้องการแม้หัวใจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“ชานยอล.. ได้โปรด
อึก!”
“จะขอให้หยุดหรือขอให้ต่อล่ะ...”
“อย่าทำร้ายผมไปมากกว่า..
นี้ อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเมื่อมือหนาล้วงเข้าไปในกางเกง
ชานยอลใช้มือสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวที่เริ่มแข็งขืนขึ้นตามอารมณ์และความต้องการที่ถูกปลุกปั้นขึ้นจากสารกระตุ้นที่เขาผสมน้ำไปในปริมาณที่เกินขีดจำกัด
ดังนั้นไม่แปลกเลยที่มันจะออกฤทธิ์เร็วจนส่งผลให้เรือนร่างบอบบางขึ้นสี
“อะ.. อ๊า” ร่างกายบิดเร้า
ความต้องการที่ทวีสูงขึ้นทำให้มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดติดกันไว้ย้ายไปคล้องคอของคนที่ยังคงซุกซนอยู่แถวซอกคอ ฟันคมกัดเข้าทุกพื้นที่ที่สร้างรอยเอาไว้
แบคฮยอนครวญครางซี้ดปาก
ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ซอกคอกับสัมผัสรูดรั้งส่วนนั้นทำให้คนตัวเล็กเสียวซ่านปานจะขาดใจ
“ผม.. ชาน.. ชานยอล” ดวงตาเรียวรีปรือขึ้นมองชายหนุ่มที่ตอนนี้ถอยตัวออกไปจัดการกับเสื้อผ้าของตนเอง
หลังจากที่เขาดึงเอากางเกงของแบคฮยอนหลุดออกไปด้วย คนตัวเล็กได้แต่วางแขนไว้เหนือศีรษะของตนเองเมื่อไม่มีแรงที่จะลุกหนีหรือทำอะไรได้ทั้งนั้น
ร่างกายกับหัวใจมันขัดแย้งกันจนน่าโมโห..
ชานยอลกลับขึ้นมาแทรกตัวที่หว่างขาของแบคฮยอน
เขายกเรียวขาทั้งสองข้างขึ้นพาดไหล่กว้างก่อนจะใช้นิ้วนวดคลึงที่บริเวณช่องทางแล้วกดเข้าไป
“อ๊ะ! ช.. ชานยอล”
“...”
“ไม่ไหว..
ผมไม่ไหวแล้ว ช่วยผมที ฮือออ”
น้ำตารินไหลออกมาอย่างน่าสงสาร ร่างกายร้อนระอุ
ใบหน้าและตามตัวขึ้นสีจนน่ากลัว
แต่ชานยอลกลับมองสิ่งเหล่านั้นด้วยแววตาเรียบเฉย
เขาถอนนิ้วออกมาก่อนจะถอดเสื้อแบคฮยอนออก ชานยอลก้มลงครอบครองที่ยอดอก
ใช้ปลายลิ้นจี้ที่จุดอ่อนไหวจนเจ้าของร้องครางเสียงหลง ส่วนมืออีกข้างก็ใช้ประคองแกนกายของตนแล้วค่อยๆ
ส่งเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่รอจะตอดรัดเขาอยู่ในตอนนี้
ชานยอลกดมือทั้งสองข้างที่โดนพันธนาการอยู่ลงกับเตียง
เขาไม่ได้สนใจว่าร่างกายของแบคฮยอนพร้อมกับบทรักครั้งนี้หรือไม่
เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือความเจ็บปวดและทรมานจากเด็กคนนี้
แล้วเขาก็กระแทกกายเข้าไปทีเดียวจนสุด...
“อ๊า...!”
“อืมม...” เสียงทุ้มครางต่ำ
ชานยอลย้ายสองมือประคองเอวบางไว้มั่นแล้วหยัดตัวขึ้นทั้งๆ ที่ขาเรียวทั้งสองข้างยังคงพาดไว้ที่ไหล่ จากนั้นเขาก็เสือกกายเข้าออกอย่างรุนแรง
ความร้อนจากอุณหภูมิภายในกลบความหนาวเย็นจากอากาศข้างนอกเสียสิ้น
น้ำตาเอ่อคลอที่หางตา..
รู้สึกร่างกายเหมือนจะแยกออกจากกัน
แต่ความเจ็บปวดทางกายก็ไม่เท่ากับความทรมานทางใจ
ชานยอลเคลื่อนตัวด้วยจังหวะรุนแรง
เขาไม่ได้สนใจกับหยาดน้ำตาบนใบหน้า หรือกลิ่นคาวเลือดที่เกิดขึ้นจากการกระทำของเขา
และเขาก็ไม่ได้สนใจหัวใจของตัวเองเช่นกัน...
กลับไปเม้นและอ่านต่อที่ http://my.dek-d.com/09061996/story/viewlongc.php?id=1168202&chapter=16 นะจ๊ะ
